Moments of Memory Fotografie | Terugkijken

Terugkijken....

Ster inactiefSter inactiefSter inactiefSter inactiefSter inactief
 

Het is nog maar een paar weken geleden dat haar man begraven werd. Na een lang ziekbed waarin hij veel pijn geleden heeft is hij toch nog vrij plotseling overleden. Ondanks alles is ze blij dat hij tot het laatst toe thuis kon blijven, gewoon in zijn eigen bed en later, toen de zorg intensiever werd, in een bed in de huiskamer. Vertrouwd maar tegelijk zo vreemd, zo anders.

De eerste dagen toen hij beneden in de kamer sliep heeft ze nog in hun eigen bed geslapen. Alhoewel…slapen… Ze kon niet slapen nu ze niet tegen die warme, vertrouwde rug aan kon kruipen. En ze lag steeds met één oor te luisteren, gespitst op het kleinste geluid vanuit de kamer. Had haar haar soms nodig, riep hij nu? Hoorde ze hem kreunen, had hij pijn of dorst? Of kon hij ,net als zijzelf, ook niet wennen aan het alleen slapen.

Nadat ze 2 nachten wakker gelegen heeft en lag staren naar de foto’s aan de muur van een heel leven samen, hield ze het niet meer uit. Ze sleepte het matras van de logeerkamer, haar eigen kussen en een eenpersoonsdekbed naar beneden en legde deze naast het bed van haar man. Veel zei hij niet toen ze zich die nacht installeerde op de grond maar ze zag in zijn ogen een dankbare en opgeluchte blik. Voordat hij in slaap viel liet hij zijn hand door de hekken van het hooglaagbed zakken en ze pakte zijn hand vast.” Ik ben er, er ik blijf bij je, ook dit doen we samen “ fluisterde ze hem toe in het donker.

Hij viel weer in slaap maar zij nog niet. Ze sliepen al 40 jaar dicht naast elkaar, behalve die paar keer dat ze een nachtje moest blijven in het ziekenhuis na de geboorte van hun dochter, of wanneer hij met zijn vrienden een weekend weg was. Ze glimlacht terwijl ze terugdenkt. Ze lagen ook niet altijd alleen in bed. Vaak kwam er één van de kinderen ’s nachts zachtjes in het grote bed gekropen op zoek naar warmte en geborgenheid.

Haar gedachten gaan terug naar de laatste 2 dagen voor zijn overlijden. Hij was bang en onrustig. Van de pijn of van de medicatie of was hij bang voor wat komen ging? Hij kon geen goede houding vinden, dommelde steeds in en schoot dan ineens overeind en keek om zich heen met grote angstige ogen. Ze probeerden van alles om hem tot rust te brengen maar niets hielp. Tot de wijkverpleegkundige zei: ‘Ga  eens naast hem liggen, misschien geeft dat hem rust”.  Even aarzelde ze toen deed ze het bedhek naar beneden en kroop naast hem, haar arm om hem heen en haar hoofd tegen zijn hoofd. Zachtjes praatte over van alles en nog wat, over hun leven, over hun eerste ontmoeting,  over hun kinderen, over dagelijkse dingen en hoeveel ze van hem hield. Langzaam werd hij rustig, zijn gespannen lijf ontspande zich en zijn gezicht verzachtte. Hij viel in slaap en zo hebben ze een tijdlang dicht bij elkaar gelegen, net als altijd, vertrouwd maar toch zo anders.

Later, veel later, pas na zijn begrafenis, toen haar zoon de foto’s van de camera aan het downloaden was zag ze het. De wijkverpleegkundige had zonder dat ze het gemerkt had een foto genomen van dit kostbare, liefdevolle laatste moment samen. Ze is zo blij met deze foto, het roept bij haar de intimiteit en liefde op van dat moment maar ook van hun hele leven samen.

Hieraan denkt ze terug terwijl ze bij het graf staat, bij de kale, natgeregende, modderige grond waaronder hij ligt. Ze bedwingt de neiging om languit op de donkere aarde te gaan liggen, zo dicht mogelijk bij hem, zoals ze al die jaren gedaan heeft. En ze mist hem , ze mist hem zo erg dat zelfs haar lijf pijn doet…….